Kraamvrouw

Kraamvrouw en de roze wolk

Een vrouw die met vertrouwen in zichzelf haar kind ter wereld brengt, zal zich op geen ander moment in haar leven zo trots, sterk en zelfverzekerd voelen als op het moment dat ze voor het eerst haar baby in de armen neemt en dicht tegen zich aanhoudt. Een oerkracht die haar het gevoel geeft dat ze bijna de hele wereld aankan.

De tijd die daarna volgt is er een van zich aanpassen aan het moederschap. Niet alleen bij een eerste kindje, maar ook nog vaak bij volgende kinderen. De moeder moet er aan wennen om voor dit kind te zorgen, dat volkomen afhankelijk van haar is en dat om te overleven haar nodig heeft.

Voor sommige kraamvrouwen kan dit een heel overweldigend gevoel van verantwoordelijkheid geven. Ik weet van mezelf nog, toen ik de eerste keer moeder werd, dat ik ineens besefte dat ik nooit meer zo zorgeloos zou zijn als voor de geboorte van mijn zoon. Hij zou voor altijd deel van mijn leven uitmaken en ik zou altijd zijn moeder zijn.

De hormonale verandering in het kraamvrouwlichaam is enorm. Van een torenhoog niveau van zwangerschapshormonen, volgt een gigantische daling na de bevalling en een opbouw van andere hormonen prolactine en oxytocine die voor de borstvoeding en moederbinding zorgen. Hormonen zijn normaal gesproken al mede een grote veroorzaker van emotionele schommelingen, dus is het logisch dat dit op kraamvrouwen een grote invloed heeft en zij eerder dan anders emotioneel uit evenwicht kunnen raken. Daar bovenop komen ook nog eens de ongemakken van een lichaam dat na een marathonprestatie moet herstellen, alsmede de nachtelijke slapeloze uren als de baby niet kan slapen. Daarmee zijn alle ingrediënten aanwezig voor een of meer flinke huilbuien en ‘onbegrijpelijk’ gedrag. Ineens is de roze wolk niet roze meer, maar een donkere, zware regenbui.
Ook de sociale factoren zijn van grote invloed op het welzijn van kraamvrouwen. Heeft ze een lieve, steunende partner of is ze alleen met de baby? Is er goede huisvesting, zijn er geld- of andere zorgen? Dit allemaal kan het gevoel overweldigd te worden vergroten.

Als een of meerdere van deze factoren teveel worden, dan kan er in het voelen en beleven van een kraamvrouw een disbalans ontstaan die ernstige gevolgen voor het welzijn van moeder en baby kan hebben. Een postnatale depressie ligt dan op de loer die lang kan duren als er niet op tijd adequate hulp wordt geboden. De hechting tussen moeder en kind raakt verstoord.
Gevoelens van somberte, leegte, moe zijn, niet kunnen genieten van de baby, zich daar schuldig over voelen, niet kunnen eten of slapen of juist veel, zich niet kunnen concentreren, gauw boos zijn of huilbuien krijgen en soms ook gedachten van zelfdoding kunnen zich bij zo’n depressie voordoen. Het is van groot belang om op tijd naar de huisarts te gaan en deze signalen serieus te nemen, zodat er hulp gegeven kan worden.
De mensen in de omgeving van kraamvrouwen zijn o zo belangrijk. Zowel in de ondersteuning van de zorg voor de baby, in het begrip tonen voor hun emoties, als zorgdragen voor voldoende rust om te herstellen.

Hoewel de kraamperiode veelal een tijd is van geluk, van grote blijdschap met de baby, van cadeautjes, bloemen, aandacht en verwennerij, zijn er ook momenten of hele periodes waarin alle zeilen bijgezet moeten worden om door zo’n fase heen te komen. Mijn eigen ervaring is dat ik na de bevalling zeker ook negen maanden nodig had om me weer vertrouwd en goed in mijn lichaam te voelen.

Als het goed is, heeft een kraamvrouw in de eerste week een fantastische kraamverzorgster en een partner die haar kan helpen met alles wat nodig is om er een gelukkige tijd van te maken.