Zaterdag 6 mei was het zover: de boekpresentatie van mijn bundel Bijzondere Bevallingen in een vrolijk ontspannen en geanimeerde stemming in het goed gevulde zaaltje van kinderboerderij Rosenburgh in Voorschoten.

In mijn toespraakje heb ik de keuze voor deze plek toegelicht, een plek die in meerdere opzichten zo goed bij mij past.

Op de middelbare school had ik als puber ineens een AHA-moment en herkende de overeenkomsten in de voortplanting van planten, dieren en mensen. Hoe ze op eigen wijze gehoor geven aan de drang voort te willen bestaan en het  leven door te geven. En hoe talrijk de overeenkomsten zijn tussen al deze levende wezens. Zo versmelten het mannelijk zaad van de stuifmeelkorrels en de  vrouwelijke eicellen in de stamper van planten tot een vrucht die nakomelingen geeft. En bij veel dieren en bij mensen is er mannelijke en vrouwelijke inbreng nodig om voort te kunnen bestaan en zijn het de omstandigheden waarbinnen dit mogelijk wordt.

Als moeder ging ik met mijn kinderen naar de kinderboerderij, die nog langs het spoor bij het station lag. Daar heb ik ooit als vroedvrouw een schaap verlost van een lammetje dat verkeerd lag. De verzorger lukte het niet om het dier geboren te laten worden en ik vroeg of ik het mocht proberen als hij me coachte. Samen is het ons toen gelukt. Mijn eerste en enige lammetje.

En nu kom ik nog steeds naar de kinderboerderij, met mijn kleinkinderen. Dan ontmoet ik weer grootouders en ouders met hun kleinkinderen en kinderen. Sommigen ken ik nog van hun bevallingen. En een van de dierenverzorgsters hier heb ik met haar bevallingen geholpen.

Vervolgens heb ik het eerste exemplaar overhandigd aan Maria Bexkens die een eerste verhaaltje had gelezen en me overhaalde een bundel te schrijven.
Mijn man heeft een fragment uit de bundel voorgelezen waarin twee toekomstige oma’s urenlang in de stromende regen stonden voor de flat waarin hun (schoon)dochter aan het bevallen was.

En toen was het tijd voor beschuit met muisjes en proosten op de geboorte van de bundel.

Na afloop liepen de aanwezige kinderen met een ballon huiswaarts.

De beelden van de bevalling op de afrit van de A13 bij Delft op 19 april deden me meteen denken aan de bevalling van Kairi.

Ze stond bij de balie van het AZC waar ze woonde op me te wachten. We konden geen tijd verliezen en stapten meteen in mijn auto.

Op weg naar het ziekenhuis kwamen we in een file terecht vanwege een ongeluk dat had plaatsgevonden. We konden niet voor- of achteruit. Ondertussen hoorde ik Kairi benauwd jammeren: ‘Baby, baby.’ Ja, ik begreep ook dat de baby niet zou wachten. Als we niet gauw wegkwamen, zou die in de auto geboren worden. Ik zag een parkeerplek naast de vluchtstrook, zette mijn auto er neer en belde 112 om met spoed een ambulance te sturen.

Kairi ging op de brancard in de ambulance die met politie-escorte naar de spoedeisende hulp snelde. naar het ziekenhuis. Ik zei dat ik de spoedeisende hulp zou bellen, zodat ze haar bij de ingang al konden opvangen.

Toen ik met een rood en bezweet hoofd de verloskamer kwam binnenrennen, zag een stralende Kairi op het verlosbed liggen, met op haar buik onder een warme doek een prachtig meisje. Kairi begon mijn handen te kussen en zei: ‘Dank u, dank u.’ Ik raakte een beetje verward, want ik was immers niet bij haar geweest. Maar ik was erg opgelucht dat het zo goed was afgelopen.

Haar dochter kreeg als naam Menna, vernoemd naar de arts-assistent die in de lift van het ziekenhuis zijn eerste bevalling had gedaan.

Het volledige verhaal van Kairi en Menna staat in Bijzondere Bevallingen, mijn eerste verhalenbundel.